za idealne przykłady w podręczniku cwaniactwa i krętactwa dla opornych. Dość powiedzieć, że każda pani, nawet ta zdrowo po 50cie, legitymuje się zaświadczeniem o ciąży, co daje jej prawo do pierwszeństwa w kolejce. Dość, że podpite wyrostki robią ździwione, przymilne miny, gdy zwróci im się uwagę, że beszczeszcą tak ciężko wypracowaną przez cywilizację instytucję kolejki. Kiedy zaś już się przebrnie przez to stado mrówek i owadów różnorakich, i trafi wreszcie do domku ukraińskich celników, napotyka się brutalny, zmasowany antyturystyczny opór urzędników, walczących zaciekle ciężką bronią biuroktatyczną.

Nie doceniają naszej determinacji... O 17tej nowego czasu pakujemy graty do marszrutki, która zabiera nas do zawsze pięknego Lwowa. Ale w międzyczasie... trafiam w Marka Cybulskiego! :D Z Markiem przyszło mi swego czasu pracować biurko w biurko na wysokim piętrze warszawskiego wieżowca, zanim armagiedon przetoczył się przez ABG. Teraz, nawiedzani przez fatum Firmy, dusiliśmy się wspólnie w busiku na wschód, zmierzając on na chrzciny we Lwowie, ja na przygodę w Chinach. Fotka przed wspaniałym lwowskim dworcem, słowa pożegnania i zaklęcia powodzenia, i... fatum prysło...

Ustąpiło wrażeniu klaustrofobicznej duchoty w nocnym pociągu do Kijowa. Wchodnie pociągi... nowe doświadczniea to skarb :) Gutkowa prycza jest co najmniej 2x za krótka :P

i jak wiele osób zatrudnia. Powinienem raczej napisać, że jest godną wizytówką stolicy Ukrainy, i, choć jest schedą po epoce stalinizmu, nadal spełnia swoją rolę wzorowo w kapitalistycznym świecie.

Wielkie, monumentalne budynki w stylu socrealistyczno – imperialnym są twarzą Kijowa. Szerokie rzeki asfaltu ciągną w głębokich wąwozach cegieł, piaskowca i marmuru. Do tychrze dobijają potoki nierzadko krętych, wąskich uliczek wyżłobionych w secesyjnej, imponująco utrzymanej materii. Idąc taką uliczką co i raz trafia się na perełkę architektury, jakąś pałacową kamienicę lub neogotycki gmach teatru. Zdobią je fasady o ciekawych, pastelowych barwach, czasem pokryte bluszczem, najczęściej zaś tchnące wyważoną schludnością. Nad dachami górują lśniące kopuły cerkwi. Zwiedzamy takich kilka, w tym znamienity sobór na skarpie nad Dnieprem.

Dzień mija szybko, na intensywnym zwiedzaniu. Na czas wracamy na dworzec, robimy szybkie zakupy, pokonujemy szyfry sejfów z bagażami i biegniemy na peron. Trafiamy na identyczny wagon co poprzednio, z tą przykrą różnicą, że duchota zostaje spotęgowana przez nieotwieralne okna... To będzie długa noc...