za idealne przykłady w podręczniku cwaniactwa i krętactwa dla opornych. Dość powiedzieć, że każda pani, nawet ta zdrowo po 50cie, legitymuje się zaświadczeniem o ciąży, co daje jej prawo do pierwszeństwa w kolejce. Dość, że podpite wyrostki robią ździwione, przymilne miny, gdy zwróci im się uwagę, że beszczeszcą tak ciężko wypracowaną przez cywilizację instytucję kolejki. Kiedy zaś już się przebrnie przez to stado mrówek i owadów różnorakich, i trafi wreszcie do domku ukraińskich celników, napotyka się brutalny, zmasowany antyturystyczny opór urzędników, walczących zaciekle ciężką bronią biuroktatyczną.

Nie doceniają naszej determinacji... O 17tej nowego czasu pakujemy graty do marszrutki, która zabiera nas do zawsze pięknego Lwowa. Ale w międzyczasie... trafiam w Marka Cybulskiego! :D Z Markiem przyszło mi swego czasu pracować biurko w biurko na wysokim piętrze warszawskiego wieżowca, zanim armagiedon przetoczył się przez ABG. Teraz, nawiedzani przez fatum Firmy, dusiliśmy się wspólnie w busiku na wschód, zmierzając on na chrzciny we Lwowie, ja na przygodę w Chinach. Fotka przed wspaniałym lwowskim dworcem, słowa pożegnania i zaklęcia powodzenia, i... fatum prysło...

Ustąpiło wrażeniu klaustrofobicznej duchoty w nocnym pociągu do Kijowa. Wchodnie pociągi... nowe doświadczniea to skarb :) Gutkowa prycza jest co najmniej 2x za krótka :P

i jak wiele osób zatrudnia. Powinienem raczej napisać, że jest godną wizytówką stolicy Ukrainy, i, choć jest schedą po epoce stalinizmu, nadal spełnia swoją rolę wzorowo w kapitalistycznym świecie.

Wielkie, monumentalne budynki w stylu socrealistyczno – imperialnym są twarzą Kijowa. Szerokie rzeki asfaltu ciągną w głębokich wąwozach cegieł, piaskowca i marmuru. Do tychrze dobijają potoki nierzadko krętych, wąskich uliczek wyżłobionych w secesyjnej, imponująco utrzymanej materii. Idąc taką uliczką co i raz trafia się na perełkę architektury, jakąś pałacową kamienicę lub neogotycki gmach teatru. Zdobią je fasady o ciekawych, pastelowych barwach, czasem pokryte bluszczem, najczęściej zaś tchnące wyważoną schludnością. Nad dachami górują lśniące kopuły cerkwi. Zwiedzamy takich kilka, w tym znamienity sobór na skarpie nad Dnieprem.

Dzień mija szybko, na intensywnym zwiedzaniu. Na czas wracamy na dworzec, robimy szybkie zakupy, pokonujemy szyfry sejfów z bagażami i biegniemy na peron. Trafiamy na identyczny wagon co poprzednio, z tą przykrą różnicą, że duchota zostaje spotęgowana przez nieotwieralne okna... To będzie długa noc...

Dwie wątpliwej urody łazienki po obu stronach wagonu, samowar. Wschodni pociąg jest inny niż pociągi, jakie znamy z Polski: wschodni pociąg jest wyższy i szerszy, ma wysokie zawieszenie i mozna pod nim przejść, lekko się pochylając. Pociąg co kilka godzin ma dłuższy posótj na stacji czyli tzw. Astanowkę. Na stacji mozna spotkac ciekawą ludzką menażerię; to autochtoni, którzy przyszli na peron w celach handlowych. Mozna od nich kupić warenniki, blincziki, owoce czy wódkę (niejako „spod lady” bo sprzedaż wódki na dworcach oficjalnie jest zabroniona).

Nasz pociąg przemierza aktulaną czasprzestrzeń zgodnie z czasem moskwieskim. Za oknem krajobraz momentami jak po wojnie- rozsypujące się budynki, których nikt nie naprawia, połatane, chylące sie ku ziemi chtaki (wymoalowane okiennice, taki syberyjski akcent:)), jednostajny krajobraz, który bedzie się snuł aż do Uralu (Ural nas w tej podrózy omija).

Rosja z okna pociągu: znowu nie wiem, co myśleć ani co napisać-imperium w stanie upadku, imperializm obajwaia się w świetności rosyjskich dworcy i szerokości torów- bo jak wiadomo tu wszystko zawsze było wieksze, i budynki, i pociągi i ludzkie serca. Rosyjska dusza- można ją poznac, ale wejść w nią bardzo trudno. Takaja żyzń, mówiąc tutejszym językiem. W jednostajnym szumie międzynarodowego pociągu, balansując na prawo i lewo, w szynowym inkubatorze, jedziemy na Wschód. Jutro Kazachstan. Azja wzywa!

wyczerpująca, a jej koniec tyleż sromotny co absurdalny... Finalnie bowiem, po ciężkich bojach przy każdym z okienek, kiedy już przyznano, że jednak są jakieś miejsca na interesujące mnie połączenia, poinformowano z wyrzutem, że ze swoim paszportem mogę zakupić tylko jeden bilet! Na nic wyjaśnienia, że druzja w Rasiji, że my turysty i nam w Kitajce wery suun – nie sprzedadzą i już. Gdybym tylko wiedział, jak kląć po rusku...

Siedząc w marszrutce kluczącej między szarymi blokami Uralska, gapię się bezmyślnie w przestrzeń dookoła. Skojarzenia oscylują między wyobrażeniami o zapadłej rosyjskiej prowincji i... Indiami. Bo te same co w Indiach wysokie, malowane w pszczele kolory krawężniki, ten sam smród z przyulicznych rowów, ten sam zgiełk i klaksony – choć to na szczęście w mniejszej skali. W budownictwie mieszkalnym zaś wielki kontrast – ło pomiędzy klockami bloków z betonowej cegły zachowały się drewniane, żywo pokolorowane chaty kryte azbestem i przyozdobione symbolami ludowymi i artefaktami radzieckiego sajuza. Tu i ówdzie wyrasta nowoczesny biurowiec o kiczowatej fasadzie – to najpewniej siedziba jakiejś nowej firmy gazowo – paliwowej. Po historycznym Uralsku założonym ponoć przez Kozaków w XVII w. nie ma śladu...

Sami Kazachowie wydają mi się dosyć zdystansowani, a na pewno nie wylewni. Pomimo, że turysta jest tutaj wielką rzadkością, nie pałają entuzjazmem na widok człeka z plecakiem. Poza przypadkiem w kafejce internetowej i hotelowym barze doświadczam raczej chłodu niż przyjacielskiej życzliwości. Kraj nie jest też przyjazny dla kieszeni... za podstawowe rzeczy Kazachowie życzą sobie całkiem spore sumy, co zważywszy na poziom życia większości z nich, wydaje się conajmniej dziwne. Tanie jest tu chyba tylko paliwo, którego Kazachstanowi nie brakuje...

To wszystko skłania mnie ku refleksji, że takie kraje jak Kazachstan znacznie fajniej byłoby zwiedzać w sposób bardziej niezależny, idealnie na motocyklu i z namiotem... :] Może wtedy też udałoby się uniknąć granicznego zonka pociągowego...